Ο αρχιτεκτονικός χώρος μπορεί να μην είναι πια απλά χώρος υποδοχής κάποιων λειτουργιών αλλά ο ίδιος να αποτελεί τη λειτουργία.Δημιουργεί χώρο που αλλάζει στο χρόνο αναδιπλώνεται, κινείται, μεγαλώνει ή μικραίνει γίνεται αυτο τελής και αυτόνομος. Πολλές φορές η αρχιτεκτονική μπλέκεται με την τέχνη και τα όρια είναι ασαφή. Οι καθιερωμένοι στατικοί κανόνες που επί αιώνες επέβαλλαν ένα συγκεκριμένο δομικό μοντέλο καταρρίπτονται. Τα νέα κτίρια ειδικά μετά τη δεκαετία του ‘80 αψηφούν τη βαρύτητα μοιάζουν με κατασκευές που θα συναντούσαμε σε ταινίες επιστημονικής φαντασίας. Χορεύουν στο
χώρο σαν μορφές η απλά επιβάλλουν μία χορογραφία στον χρήστη τους. Μοιάζουν με ζωντανούς οργανισμούς που περίμεναν την κατάλληλη στιγμή για να αναδυθούν από τα έγκατα της γης και να δώσουν το δικό τους παρών στο αρχιτεκτονικο τοπιο.Η αρχιτεκτονική κρίνεται με μάτια που βλέπουν, με το κεφάλι που γυρνά, με τα πόδια που περπατούν.Η αρχιτεκτονική δεν είναι φαινόμενο συγχρονισμού αλλά διαδοχής,καμωμένη από εικόνες που προσθέτονται και ακολουθούν η μία την άλλη στο χώρο και στο χρόνο”.
χώρο σαν μορφές η απλά επιβάλλουν μία χορογραφία στον χρήστη τους. Μοιάζουν με ζωντανούς οργανισμούς που περίμεναν την κατάλληλη στιγμή για να αναδυθούν από τα έγκατα της γης και να δώσουν το δικό τους παρών στο αρχιτεκτονικο τοπιο.Η αρχιτεκτονική κρίνεται με μάτια που βλέπουν, με το κεφάλι που γυρνά, με τα πόδια που περπατούν.Η αρχιτεκτονική δεν είναι φαινόμενο συγχρονισμού αλλά διαδοχής,καμωμένη από εικόνες που προσθέτονται και ακολουθούν η μία την άλλη στο χώρο και στο χρόνο”.
Ένα κτίριο μπορεί να χαρακτηρίζεται είτε από μία γλυπτική διάθεση στην όψη είτε από ένα σύστημα κινήσεων που ουσιαστικά αυτές δίνουν την αίσθηση της χορευτικής κίνησης στο κτίριο μέσα σε ένα σχετικά καθορισμένο περίβλημα είτε από ένα συνδυασμό των προηγούμενων. Ο Frank Gehry σε όλες τις περιπτώσεις είναι αυτός που χορογραφεί το χώρο είτε βάζοντας
τον επισκέπτη –χρήστη στη θέση ενός χορευτή που πρέπει να ακολουθήσει μια συγκεκριμένη κίνηση ( προκαθορισμένη ή με δυνατότητες επιλογής) είτε βάζοντας τον στη θέση του θεατή που εκπλήσσεται, ανακαλύπτει και έρχεται σε διάλογο με μια γλυπτική μορφή που δίνει το δικό της νόημα στο χώρο.Στην περίπτωση της γλυπτικής απόδοσης μιας κτιριακής μορφής οι ρόλοι κτίριο-θεατής παίρνουν τη θέση του χορευτή –θεατή. Το κτίριο σαν ένας χορευτής σχηματίζει ένα σύνολο θεάσεων και στάσεων που γίνονται αντιληπτές από τον επισκέπτη. Ο τρόπος με τον οποίο μορφώνεται το κτίριο σε ενιαίο και αρμονικό σύνολο χαρακτηρίζουν την χορογραφική εντύπωση που δέχεται ο χρήστης. Στην περίπτωση του κτιρίου που μορφώνεται μέσα από το σύστημα κινήσεων ο αρχιτέκτονας λειτουργεί ως χορογράφος που ορίζει βάσει του σχεδιασμού του τις κινήσεις που θα γίνουν στον χώρο και τον επισκέπτη ως τον χορευτή που τις εκτελεί. Ο άνθρωπος μέσα από τη βιωματική του εμπειρία υιοθετεί το χώρο και προκαλείται από αυτόν να κινηθεί κατάλληλα κάθε φορά. Λαμβάνοντας υπ’ όψην τη διαφορετικότητα του κάθε ατόμου που θα μπει στον χώρο, ο αρχιτέκτονας θα πρέπει να δώσει ένα σύστημα χορογραφιών που όλες θα υπακούν σε ορισμένες φόρμες, όμως θα δίνουν τη δυνατότητα εναλλακτικών κινήσεων και προσβάσεων, καταλήγοντας ουσιαστικά σε μια ομαδική χορογραφία. Η χορογραφία
αυτή θα δίνει στον καθένα τη δυνατότη τα να εκτελέσει τη δική του κίνηση στον χώρο , αλλά και να μεταβ άλλει την κίνηση του αυτή βάσει της στιγμιαίας διάθεσης του.
τον επισκέπτη –χρήστη στη θέση ενός χορευτή που πρέπει να ακολουθήσει μια συγκεκριμένη κίνηση ( προκαθορισμένη ή με δυνατότητες επιλογής) είτε βάζοντας τον στη θέση του θεατή που εκπλήσσεται, ανακαλύπτει και έρχεται σε διάλογο με μια γλυπτική μορφή που δίνει το δικό της νόημα στο χώρο.Στην περίπτωση της γλυπτικής απόδοσης μιας κτιριακής μορφής οι ρόλοι κτίριο-θεατής παίρνουν τη θέση του χορευτή –θεατή. Το κτίριο σαν ένας χορευτής σχηματίζει ένα σύνολο θεάσεων και στάσεων που γίνονται αντιληπτές από τον επισκέπτη. Ο τρόπος με τον οποίο μορφώνεται το κτίριο σε ενιαίο και αρμονικό σύνολο χαρακτηρίζουν την χορογραφική εντύπωση που δέχεται ο χρήστης. Στην περίπτωση του κτιρίου που μορφώνεται μέσα από το σύστημα κινήσεων ο αρχιτέκτονας λειτουργεί ως χορογράφος που ορίζει βάσει του σχεδιασμού του τις κινήσεις που θα γίνουν στον χώρο και τον επισκέπτη ως τον χορευτή που τις εκτελεί. Ο άνθρωπος μέσα από τη βιωματική του εμπειρία υιοθετεί το χώρο και προκαλείται από αυτόν να κινηθεί κατάλληλα κάθε φορά. Λαμβάνοντας υπ’ όψην τη διαφορετικότητα του κάθε ατόμου που θα μπει στον χώρο, ο αρχιτέκτονας θα πρέπει να δώσει ένα σύστημα χορογραφιών που όλες θα υπακούν σε ορισμένες φόρμες, όμως θα δίνουν τη δυνατότητα εναλλακτικών κινήσεων και προσβάσεων, καταλήγοντας ουσιαστικά σε μια ομαδική χορογραφία. Η χορογραφία
αυτή θα δίνει στον καθένα τη δυνατότη τα να εκτελέσει τη δική του κίνηση στον χώρο , αλλά και να μεταβ άλλει την κίνηση του αυτή βάσει της στιγμιαίας διάθεσης του.
Στον χορό η χορογραφία αυτή θα μπορούσε να αποδοθεί ως «δομημένος αυτοσχεδιασμός».
Παραδείγματα αυτής της θεωρίας θα μπορούσαν να είναι ανεξαρτή τως σχεδιασμού όλα τα αρχιτεκτονικά έργα όλων των αρχιτεκτόνων –ή μη-καθώς βάσει των σχεδιαστικών ή πρακτικών τους αποφάσεων καθορίζεται και η αλληλουχία χώρων και κινήσεων. Παρόλα αυτά θα μπορούσαμε να δώσουμε μια σχηματική προσέγγιση των «χωρογραφιών» αυτών μέσα από διαφορετικές λύσεις κτιρίων.
Παραδείγματα αυτής της θεωρίας θα μπορούσαν να είναι ανεξαρτή τως σχεδιασμού όλα τα αρχιτεκτονικά έργα όλων των αρχιτεκτόνων –ή μη-καθώς βάσει των σχεδιαστικών ή πρακτικών τους αποφάσεων καθορίζεται και η αλληλουχία χώρων και κινήσεων. Παρόλα αυτά θα μπορούσαμε να δώσουμε μια σχηματική προσέγγιση των «χωρογραφιών» αυτών μέσα από διαφορετικές λύσεις κτιρίων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου